ପ୍ରଶାନ୍ତ ପଟ୍ଟନାୟକ
ଏକଦା ଜନୈକ ରାଜନୀତିଜ୍ଞଙ୍କ ସହ ଅ।ଲୋଚନା ସମୟରେ ସେ ମନ୍ତବ୍ୟ କରିଥିଲେ, “”ଓଡିଶାରେ ବିଜୁ ବାବୁଙ୍କର କେହି ବନ୍ଧୁ ନାହାନ୍ତି । କେବଳ ଅଛନ୍ତି ସ୍ତାବକ ଅଥବା ଶତ୍ରୁ” ।
ଯେଉଁ ରାଜନୀତିଜ୍ଞ ଏହି ମତବ୍ୟକ୍ତ କରିଥିଲେ, ସେ ନିଜେ ହେଉଛନ୍ତି ବିଜୁବାବୁଙ୍କର ଜଣେ କଟୁ ସମାଲୋଚକ । ନିକ ଉକ୍ତିର ଯଥାର୍ଥତା ପ୍ରତିପାଦନ କରିବାକୁ ଯାଇ ସେ କହିଥିଲେ, “ବିଜୁବାବୁ ଭଳି ଜଣେ ଲୋକ ଯାହାଙ୍କ ସହ ବନ୍ଧୁତା କରିବା ଲାଗି ଓଡ଼ିଶାର କୌଣସି ରାଜନୀତିଜ୍ଞ ଅ।ଗେଇ ଅ।ସନ୍ତି ନାହିଁ । କାରଣ ସେ ଖୁବ୍ ରୋକ୍ଠୋକ୍ ଭାବରେ ମୁହେଁ ମୁହେଁ ଅନେକ ଅପ୍ରିୟ ସତ୍ୟ କହିପକାନ୍ତି ଓ ବେଳେ ବେଳେ କଠୋର ବ୍ୟବହାର ପ୍ରଦର୍ଶନ କରନ୍ତି ।
ବନ୍ଧୁ ଭାବରେ କେହି ତାଙ୍କୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଲେ ସେ ପ୍ରାୟ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଫଳରେ ତାଙ୍କର କେହି ବନ୍ଧୁ ତିଷ୍ଠି ରହନ୍ତି ନାହିଁ । କେବଳ ଶତ୍ରୁ ଓ ସ୍ତାବକଙ୍କୁ ନେଇ ବିଜୁବାକୁ ରାଜନୀତି ଦୁନିଅ।ରେ ବଞ୍ଚି ରହିଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ମନ୍ତବ୍ୟ ଶୁଣି ସେଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥିବା ଜନୈକ ଅଣଓଡିଅ। ସାମ୍ବାଦିକ ବନ୍ଧୁ କହିଥିଲେ, “”ହଁ … ମୁଁ ଓଡ଼ିଶାକୁ ଅ।ସିବା ଦିନୁ ତାହାହିଁ ଦେଖୁଛି ।
ବିଜୁବାବୁଙ୍କ ଗୁଣମୁଗ୍ଧ ଅନେକ ସ୍ତାବକ ରହିଛନ୍ତି ଓ ଅନେକ ଅସହିଷ୍ଣୁ ଶତ୍ରୁ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ବନ୍ଧୁ ହୁଏତ୍ କମ୍ । ପ୍ରକୃତ ବନ୍ଧୁ କିଏ ମୁଁ ଅଛନ୍ତି କି ନା ଜାଣେନା । କାରଣ ବନ୍ଧୁତା କେବଳ ସମାସ୍କନ୍ଧ ବ୍ୟକ୍ତି ସହ କରାଯାଇଥାଏ । ଓଡ଼ିଶାରେ ବିଜୁବାବୁଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀ, ଚିନ୍ତାଧାରା ଓ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଦିଗରେ କିଏ ବା ସମକକ୍ଷ ଅଛନ୍ତି, ଯେ ସେ ତାଙ୍କ ସହ ଘନିଷ୍ଠ କରିବା ଲାଗି ଅ।ଗେଇ ଅ।ସିବେ ?
ଦୁଃଖର କଥା ଯେ, ବିଜୁବାବୁଙ୍କ ଭଳି ଜଣେ ବିରାଟ ଲୋକ ଓଡ଼ିଶା ଭଳି ଏକ କ୍ଷୁଦ୍ର ରାଜ୍ୟରେ ଜନ୍ମଗ୍ରହଣ କଲେ । ସେ ଯଦି ବଙ୍ଗଳା, ବମ୍ବେ, ଉତ୍ତରପ୍ରଦେଶ ବା ପଞ୍ଜାବରେ ଜନ୍ମ ହୋଇଥାନ୍ତେ, ତେବେ ଅ ।ଜି ଭାରତରେ ଅନେକ ଉଚ୍ଚପଦର ଅଧିକାର କରି ବସିଥାଅ।ନ୍ତେ ।”
ସାମ୍ବାଦିକ ବନ୍ଧୁଙ୍କର ଏହି ଉକ୍ତି ଶୁଣି, ରାଜନୈତିକ ବ୍ୟକ୍ତିଜଣକ କଥାର ମୋଡ଼ ବଦଳାଇଥିଲେ । ଏଇ କେଇ ବର୍ଷ ତଳର କଥା । ବୋଧହୁଏ ୧୯୭୩ ବା ୭୪ ମସିହାର କଥା । ବିଜୁବାବୁ ଓଡ଼ିଶା ରାଜନୀତିରେ ଜଣେ ବିବଦମାନ ବ୍ୟକ୍ତି ଭାବରେ ପ୍ରାୟ ତିନି ଦଶକରୁ ଉଦ୍ଧ୍ୱର୍ କାଳ ଧରି ଅ।ଲୋକିତ ଓ ସମାଲୋଚିତ ହୋଇ ଅ।ସିଛନ୍ତି ।
ଅନେକେ ତାଙ୍କୁ “ଓଡିଶାର ଗର୍ବ ଓ ଗୌରବ” ବୋଲି କହି ପ୍ରାକ୍ ସ୍ୱାଧୀନତା କାଳରେ ସେ ଇଂରେଜ ସରକାରଙ୍କ ଅଧୀନରେ ବୈମାନିକ ଥାଇ କିଭଳି ସ୍ୱାଧୀନତା ଆନ୍ଦୋଳନ କାରୀମାନଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଥିଲେ ଓ ସ୍ୱାଧୀନତା ଅ।ନେ୍ଦାଳନରେ ଯୋଗ ଦେବାଲାଗି ଜନସାଧାରଣଙ୍କୁ ଅ।ହ୍ୱାନ ଦେଇ ପ୍ରଚାର ପତ୍ରମାନ ଦୁର୍ଗମ ଅଞ୍ଚଳ ସବୁରେ ଅ।କାଶମାର୍ଗରୁ ପକାଇବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ବ୍ରିଟିଶ ପୋଲିସ ଅ।ଖିରେ ଧୂଳିଦେଇ ବଣ ଜଙ୍ଗଲରେ ଲୁଚି ରହିଥିବା ବହୁ ବିଶିଷ୍ଟ ସ୍ୱାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମୀଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଥିଲେ ତାହା ଉଲ୍ଲେଖ କରି ପ୍ରଶଂସାରେ ଶତମୁଖ ହୋଇ ଉଡିଥାଅ।ନ୍ତି ।
ସ୍ୱାଧୀନତା ସଂଗ୍ରାମରେ ଯୋଗ ଦେଇ ସଂଗ୍ରାମୀମାନଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ଅଭିଯୋଗରେ ବିଜୁବାବୁ ଗିରଫ ହୋଇ କାଶ୍ମୀର ଜେଲରେ ଥିବା ସମୟରେ ତାଙ୍କୁ ବରଫ ଉପରେ ଶୁଅ।ଇ କିଭଳି ଅତ୍ୟାଚାର କରାଯାଇଥିଲା, ତାହାର ବର୍ଣ୍ଣନା ମୁଁ “ପ୍ୟାଟ୍ରିୟଟ’ ସମ୍ବାଦପତ୍ରର ପୂର୍ବତନ ସମ୍ପାଦକ ଶ୍ରୀ ପି. ବିଶ୍ୱନାଥଙ୍କ ଠାରୁ ଶୁଣିଛି । ଶ୍ରୀ ବିଶ୍ୱନାଥ କାଶ୍ମୀର ଜେଲରେ ବିଜୁଙ୍କ ସହ ବନ୍ଦୀ ହୋଇଥିଲେ ।
ବିଜୁବାବୁଙ୍କ ଦୁଃସାହସିକ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ସମ୍ପର୍କରେ ଶ୍ରୀମତୀ ଅରୁଣା ଅ।ସଫ୍ ଅଲ୍ଲୀଙ୍କ ଠାରୁ ବହୁ ରୋମାଞ୍ଚକର କାହାଣୀ ମଧ୍ୟ ଶୁଣିଛି । ଦିଲ୍ଲୀର ଓଲ୍ଡ୍ ଥିଏଟର ରୋଡ଼ରୁ ପ୍ରକାଶିତ “ଲିଙ୍କ’ ସମ୍ବାଦ ସାପ୍ତାହିତ ପତ୍ରିକା ବାହାଦୂର ସାହାଜାଫର ମାର୍ଗରେ ନିଜସ୍ୱ କୋଠା ନିର୍ମାଣ କରିବା ଲାଗି ଯେତେବେଳେ ପ୍ରସ୍ତାବ ହୋଇଥିଲା, ଡଃ ବାଲିଗା, ଅରୁଣାଜୀ, ଏଡ଼ାଟାଟା ନାରାୟଣ, ଭିକେ କ୍ରୀଷ୍ଣମେନନ୍, ପି. ବିଶ୍ୱନାଥ ଓ ବିଜୁବାବୁ ପ୍ରମୁଖ ବସି ଅ।ଲୋଚନା କରିବା ସମୟରେ ସମ୍ମୁଖରେ ପ୍ରସ୍ତାବିତ “ଲିଙ୍କ ହାଉସ୍’ର ନକ୍ସା ଉପସ୍ଥାପନା କରାଯାଇଥିଲା ।
ମାତ୍ର ତାହା ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ବିଜୁବାକୁ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ପ୍ର୍ରକାଶ କରି କହିଥିଲେ, “”ସମ୍ବାଦପତ୍ର ଅଫିସ ନା ଗୋଦାମ ଘରର ନକ୍ସା ? “”ଲିଙ୍କ ହାଉସ୍”ର ନକ୍ସା ବଦଳାଇବାକୁ ହେବ । ଅନୁ୍ୟନ ଏକ ଛଅମହଲା ବିଶିଷ୍ଟ ଘର କରିବାକୁ ପଡିବ ” । ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଅରୁଣାଜୀ କହିଥିଲେ, “”ବିଜୁ ! ତୁମେ ଯେଭଳି ଡେଙ୍ଗାଲୋକ, ତୁମ ଚିନ୍ତାଧାରା ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ସେହିଭଳି ।
ଏକ ବଡ଼ କୋଠା ଲାଗି ଏତେ ଟଙ୍କା ଅ।ସିବ କୁଅ।ଡ଼ୁ ?”ବିଜୁବାବୁ ସେତେବେଳେ କହିଥିଲେ, “”ତାର ବ୍ୟବସ୍ଥା ଡଃ. ବାଲିଗା ଓ ମୁଁ କରିବୁ, ଅ।ମେ ବ୍ୟାଙ୍କରୁ ଋଣ ନେବା, ଲିଙ୍କର ସେୟାର ବିକିବା ।
ଟଙ୍କା ସମସ୍ୟା ରହିବ ନାହିଁ ।”ପ୍ରକୃତରେ ଟଙ୍କା “ଲିଙ୍କ ହାଉସ୍’ ନିର୍ମାଣ ଲାଗି ଅନ୍ତରାୟ ସୃଷ୍ଟି କରିନଥିଲା । ଅରୁଣାଜୀ ଯେବେ ବି ଏକଥା କହିବା ବେଳେ ଭାବପ୍ରବଣ ହୋଇ ଉଠନ୍ତି ଓ ତାଙ୍କ କଣ୍ଠ ବାଷ୍ପରୁଦ୍ଧ ହୋଉ ଉଠେ ବିଜୁବାବୁଙ୍କ ସମ୍ପର୍କରେ ବହୁ ନିନ୍ଦା ପ୍ରଶଂସା ଶୁଣିଛି ।
ତାଙ୍କ ରାଜନୈତିକ ଓ ଅର୍ଥନୈତିକ ଉତ୍ଥାନ ପତନ ମଧ୍ୟ ଦେଖିଛି । ସେ ହୁଏତ ଓଡ଼ିଶାର ଏକମାତ୍ର ରାଜନୀତିଜ୍ଞ ଯିଏ କି ରାଜନୀତି ଯୋଗୁ ନିଜର ସମସ୍ତ ବ୍ୟବସାୟ ଓ ଶିଳ୍ପକୁ ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଇଛନ୍ତି । ଅନ୍ୟମାନେ ରାଜନୀତି କରି ପ୍ରଭୂତ ସମ୍ପତ୍ତିର ମାଲିକ ହୋଇଥିବା ସ୍ଥଳେ ବିଜୁବାବୁଙ୍କ କ୍ଷେତ୍ରରେ ତାହାର ବୈପରୀତ୍ୟ ଦେଖାଦେଇଛି ।
ଛାତ୍ର ଜୀବନରେ ୧୯୬୪ ମସିହାରେ ବିଜୁବାବୁଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଆନ୍ଦୋଳନରେ ଯୋଗ ଦେଇ ଚନ୍ଦନ ପଡିଅ।ଠାରେ ତାଙ୍କ ଉପରେ ଶାରିରୀକ ଅ।କ୍ରମଣ କରିବାରେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ଭୂମିକା ଗ୍ରହଣ କରିଛି ।ବିଜୁବାବୁଙ୍କ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱକୁ ତାଙ୍କର ଶିଳ୍ପ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଓ ରାଜନୀତିର ସୀମା ମଧ୍ୟରେ ସୀମିତ ରଖି ସମସ୍ତେ ମୂଲ୍ୟାୟନ କରୁଥିବା ସମୟରେ ମୁଁ କେବଳ ଦେଖିଛି ତାଙ୍କର ସବୁଠାରୁ କୋମଳତମ ଦିଗଟିକୁ । ତାହାହିଁ ତାଙ୍କର ମାନବିକତା ।
କଳିଙ୍ଗ ଫାଉଣ୍ଡେସନ ତରଫରୁ ହଜାର ହଜାର ଗରିବ ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀଙ୍କୁ ବୃତ୍ତି ଓ ସାହାଯ୍ୟ ପ୍ରଦାନ ପାଇଁ ନୁହେଁ, ଅଥବା ଅନେକ ଅସହାୟ ରୋଗୀଙ୍କୁ ଅ।ର୍ଥିକ ସାହାଯ୍ୟ ଦାନ କିମ୍ବା ଅନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ଖ୍ୟାତିଲାଭ ପାଇଁ କଳିଙ୍ଗ ପୁରସ୍କାର ଘୋଷଣା କରିଥିବା ଯୋଗୁଁ ନୁହେଁ, ମୁଁ ବିଜୁବାବୁଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଓ ଶ୍ରଦ୍ଧା କରିବାର ଏକମାତ୍ର କାରଣ ହେଉଛି ତାଙ୍କର ମାନସିକତା ।
ସୁଦୀର୍ଘ ସାମ୍ବାଦିକ ଜୀବନରେ ବହୁ ମନ୍ତ୍ରୀ, ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଘନିଷ୍ଠ ସମ୍ପର୍କରେ ଅ ।ସିଛି ଓ ସେମାନଙ୍କ ଏକ ଏକତ୍ର ଗସ୍ତ କରିଛି । ଅନ୍ୟ ରାଜନୀତିଜ୍ଞମାନେ ଗସ୍ତ ସମୟରେ ବିଭିନ୍ନ ଅ।ୟୋଜିତ ଭୋଜି ଅଥବା ଲଞ୍ଚ ଓ ଡିନର ଖାଇ ଅ।ରାମରେ ବିଶ୍ରାମ କରିଥାଅ।ନ୍ତି । ଏକମାତ୍ର ବିଜୁବାବୁ ହୁଏତ ଏକମାତ୍ର ବ୍ୟକ୍ତି ଯେ, କି ନିଜେ ଖାଇବା ପୂର୍ବରୁ ତାଙ୍କ ସହ ଯାଇଥିବା ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଖାଇବା କଥା ବୁଝନ୍ତି ।
ସେ ଖାଇବା ଅ।ଗରୁ ଡ୍ରାଇଭର ଓ ଅନ୍ୟମାନେ ଖାଇବା ଲାଗି ବ୍ୟବସ୍ଥା କରନ୍ତି ପରେ ଖାଅ।ନ୍ତି ଅଥବା ଏକତ୍ର ଖାଅ।ନ୍ତି ।ଭିଅ।ଇପିମାନଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଖାଇବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା ସମୟରେ ସେମାନେ ଯେ, ଭିଅ।ଇପି ଏହା ପ୍ରତିପାଦନ ଲାଗି ଓଡ଼ିଶାର ଅଧିକାଂଶ ଭିଅ।ଇପିଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଖାଦ୍ୟର ବ୍ୟବସ୍ଥା ହୋଇଥାଏ ।
ଏପରିକି ମୁଁ ଅନେକ ଭିଅ।ଇପିଙ୍କୁ ଦେଖିଛି ସେମାନେ ପଂକ୍ତି ଭୋଜନରେ କେତେକ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଖାଦ୍ୟ ଖାଉଥିବା ସମୟରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଭିନ୍ନ ଖାଦ୍ୟ ପରିବେଷଣ କରାଯାଇଥାଏ ଓ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଭିନ୍ନ ଖାଦ୍ୟ ପରିବେଷଣ କରାଯାଇଥାଏ ଓ ସେମାନେ ଏହି ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଖାଦ୍ୟ ପାଇଁ ଗର୍ବ ଅନୁଭବ କରିଥାଅ।ନ୍ତି ।
ମାତ୍ର ବିଜୁବାବୁ ହେଉଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କଠାରୁ ଏକ ବ୍ୟତିକ୍ରମ । ପଂକ୍ତିଭୋଜନ ସମୟରେ ହେଉ ଅଥବା ସେ ଗସ୍ତ କରିବା ସମୟରେ ଖାଇବା ଲାଗି ଯେଉଁ ବ୍ୟବସ୍ଥା ହୋଇଥାଏ, ସେଥିରେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଖାଦ୍ୟର ବ୍ୟବସ୍ଥା ହୋଇଥିଲେ ସେ ଉତ୍କ୍ଷିପ୍ତ ହୋଇଉଠନ୍ତି ଓ ତାହା ବର୍ଜନ କରୁଥିବା ବହୁ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ମୁଁ ଦେଖିଛି ।
୧୯୬୯ ମସିହା ଶେଷ ଭାବରେ ଓଡ଼ିଶାର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଜନକଂଗ୍ରେସ ସରକାର ବିରୁଦ୍ଧରେ “ଓଡିଶା ବଞ୍ଚାଅ’ ଅ।ନେ୍ଦାଳନ ଅ।ୟୋଜନ ଲାଗି ବିଜୁବାବୁ ଜନମତ ସୃଷ୍ଟି କରିବା ନିମନ୍ତେ ଓଡ଼ିଶା ସାରା ଗସ୍ତ କରୁଥାଅ।ନ୍ତି । ସେତେବେଳେ “କଳିଙ୍ଗ’ର ପ୍ରତିନିଧି ଭାବରେ ମତେ ଅନେକ ସମୟରେ ତାଙ୍କ ସହ ଗସ୍ତ କରିବାକୁ ପଡୁଥାଏ ।
ପୁରୀ ଜିଲ୍ଲା ଜରିପଡାରେ ପୂର୍ବତନ ବିଧାୟକ ଶ୍ରୀ ରଘୁନାଥ ରାୟ ମଧ୍ୟାହ୍ନଭୋଜନର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଥାଅ।ନ୍ତି । ବିଜୁ ବାବୁ ଚିଙ୍ଗୁଡି ଖାଇବା ଲାଗି ଭଲ ପାଉଥିବାରୁ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଶ୍ରୀ ରାୟ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଭାବରେ କିଛି ବଡ଼ ଚିଙ୍ଗୁଡି ଭାଜିଥାଅ।ନ୍ତି । ଖାଇବା ପରଷା ଯିବା ସମୟରେ ବିଜୁବାବୁ ଖାଇବା ଅ।ଗରୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ପତ୍ରକୁ ଚାହିଁଥିଲେ ଓ ଜାଣିପାରିଥିଲେ ଚିଙ୍ଗୁଡି ଭଜା କେବଳ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଭାବରେ ତାଙ୍କରି ପାଇଁ ହୋଇଛି ।
ସେ ତାହା ନ ଖାଇ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ରଘୁବାବୁଙ୍କୁ ଡାକି ସେହି ଚିଙ୍ଗୁଡିକୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବାଣ୍ଟି ଦେବା ଲାଗି ପରାମର୍ଶ ଦେଇଥିଲେ । ମାତ୍ର ଅଳ୍ପ ଚିଙ୍ଗୁଡି ଥିବାରୁ ଶ୍ରୀ ରାୟ କୁଣ୍ଠିତ ହେବାରୁ ସେଗୁଡିକ କାହାକୁ ନ ଦେବାଲାଗି ବିଜୁବାବୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଇଥିଲେ । ଫଳରେ ଶ୍ରୀ ରାୟ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଚିଙ୍ଗୁଡି ବାଣ୍ଟିଥିଲେ । କେବଳ ଗୋଟିଏ କ୍ଷେତ୍ରରେ ନୁହେଁ, ବହୁ କ୍ଷେତ୍ରରେ ମୁଁ ବିଜୁବାବୁଙ୍କର ଏଇ ମାନବିକତାର ପ୍ରମାଣ ପାଇଛି ।
ତାଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ କଟୁ ମନ୍ତବ୍ୟ ପ୍ରକାଶ କଲେ ସେ ହସି ହସି କହନ୍ତି, “ଯାହା ହେଉ ତୁମେ ମତେ ଭୁଲି ନ ଯାଇ ମନେ ରଖିଛ ବୋଲି ତ ମୋ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଲେଖୁଛ । ସେତଇପାଇଁ ମୁଁ ଖୁସି” । ସମ୍ବାଦପତ୍ର ପ୍ରତି ଏଭଳି ସହନଶୀଳତା ଓଡିଶାର ରାଜନୀତିଜ୍ଞମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ହୁଏତ ବିରଳ ।
Leave a Reply