ଦୀର୍ଘଦିନ ଧରି ଭାରତୀୟମାନଙ୍କ ମନରେ ଏହି ବିଶ୍ୱାସ ଦିଆଯାଇ ଆସିଥିଲା ଯେ କାଶ୍ମୀର ଉପତ୍ୟକାରେ ନିର୍ବାଚନ ଦିନ ଭାରି ସଂଖ୍ୟାରେ ଯେଉଁ ଲୋକମାନେ ଆସନ୍ତି ତାହା ସେମାନଙ୍କ ମନର ସ୍ଥିତିକୁ ସଠିକ ମାପିବା ପାଇଁ ଏକ ସୂଚକାଙ୍କ ।
ଆମେ କେତେ ସଂଖ୍ୟକ ଲୋକ ନିର୍ବାଚନକୁ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିଛନ୍ତି ହିସାବ ନକରି କେବଳ ଭୋଟରମାନେ ନିର୍ବାଚନରେ ଭାଗ ନେବା କଥାଟିକୁ ଅଧିକ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଲେ । ଏ ବିଶ୍ୱାସ ବି ଆମ ଭିତରେ ସୃଷ୍ଟି କରାଗଲା ଯେ ପାଶବିକ ଶକ୍ତି ପ୍ରୟୋଗ କରି ପଦାଘାତ କରିବା ସତ୍ୱେ କାଶ୍ମୀରବାସୀ ତଥାପି ବି ବାହାରକୁ ଆସି ଭୋଟ ଦେବେ ।
ଶ୍ରୀନଗର ସଂସଦୀୟ ନିର୍ବାଚନମଣ୍ଡଳୀ ପାଇଁ ଏପ୍ରିଲ ୯, ୨୦୧୭ରେ ହେଇଥିବା ଉପନିର୍ବାଚନରେ ଅତି ନଗଣ୍ୟ ଅର୍ଥାତ ଶତକଡ଼ା ୭-୧୪ ଭାଗ ଭୋଟଦାନ ଏବଂ ଠିକ୍ ସେହି ଦିନ ହିଂସାରେ ୮ଜଣ ଯୁବ ବିକ୍ଷୋଭକାରୀଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ତଥା ୨୦୦ କ୍ଷତବିକ୍ଷତ ହେବା ବାସ୍ତବ କଥାଟି କ’ଣ ଆମକୁ ସୂଚାଇ ଦେଉଛି ।
ଏହା କାଶ୍ମୀରବାସୀଙ୍କର ସ୍ପଷ୍ଟ ବକ୍ତବ୍ୟକୁ ବଳିଷ୍ଠ ଭାବେ ପ୍ରତିପାଦନ କରୁଛି ଯେ ଭାରତୀୟ ସାମ୍ବିଧାନିକ ଅନୁଷ୍ଠାନଗୁଡ଼ିକ ପ୍ରତି ସେମାନଙ୍କର ମୋହଭଙ୍ଗ ଘଟିଛି । ଆମକୁ ସ୍ୱୀକାର କରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ଅଛି ଯେ କାଶ୍ମୀରରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ନିର୍ବାଚନଗୁଡ଼ିକରେ ଭୋଟରମାନଙ୍କ ଅଂଶଗ୍ରହଣ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଭେଦ ଅଛି ।
ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଭୋଟର ଅଂଶଗ୍ରହଣ ସ୍ଥାନୀୟ ସ୍ୱଶାସନ ସଂସ୍ଥାମାନଙ୍କ ନିର୍ବାଚନରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଥିବାବେଳେ ସବୁଠାରୁ କମ୍ ଭୋଟ ପଡ଼ିଥାଏ ସଂସଦ ପାଇଁ ହେଉଥିବା ନିର୍ବାଚନ ବେଳେ । ଏଥିରୁ ଜଣାପଡ଼ୁଛି କାଶ୍ମୀରବାସୀଙ୍କର ଏହି ସବୁ ରାଜନୈତିକ ଅନୁଷ୍ଠାନମାନଙ୍କରେ କେଉଁଭଳି ବିଶ୍ୱାସ ରହିଛି ଏବଂ ସେମାନଙ୍କର ରାଜନୈତିକ ପ୍ରାସଙ୍ଗିକତା କ’ଣ ରହିଛି?
ଅଧିକ ସଂଖ୍ୟାରେ ସ୍ଥାନୀୟ ସଂସ୍ଥାମାନଙ୍କ ନିର୍ବାଚନରେ ଭାଗନେବା କଥାଟି ସେମାନଙ୍କର ଦୈନନ୍ଦିନ ଅସୁବିଧାଗୁଡ଼ିକର ସୁଧାର ପାଇଁ ରହିଥିବା ଇଚ୍ଛାଟିକୁ ପ୍ରତିଫଳିତ କରୁଛି ।
ବିଧାନସଭା ନିର୍ବାଚନରେ ସେମାନେ ଏକଥା ଜାଣିକି ବି ଭାଗ ନିଅନ୍ତି ଯେ, ରାଜନୈତିକ ସଙ୍କଟର ଅବସାନ ନ କରାଇ ଦଶନ୍ଧି ଦଶନ୍ଧି ଧରି ଯେଉଁ ନିର୍ଯାତନା କାଶ୍ମୀରବାସୀଙ୍କ ଉପରେ ଚାଲିଛି, ତା’ର ପରିଣାମଗୁଡ଼ିକୁ ଉପଶମ କରିବା କ୍ଷେତ୍ରରେ ରାଜ୍ୟ ସରକାରଟି କାମ କରିବ ।
ସଂସଦ ପାଇଁ ନିର୍ବାଚନରେ ଭୋଟ ଦେବାଟି ପୁରା ଭିନ୍ନ । ସଂଖ୍ୟାଧିକ କାଶ୍ମୀରବାସୀଙ୍କ ପାଇଁ ଭାରତର ସଂସଦ ସେଇ ଆବେଦନଟି ହରାଇ ବସିଛି ୧୯୯୩ ମସିହାରୁ, ଯେତେବେଳେ ଏକ ସର୍ବସ୧ତ ପ୍ରସ୍ତାବ ଗ୍ରହଣ କରାଗଲା ଯେ ଜା୧ୁ ଓ କାଶ୍ମୀର ଭାରତର ଅବିଚ୍ଛେଦ୍ୟ ଅଙ୍ଗ ଏବଂ ପାକିସ୍ଥାନ ଅଧିକୃତ କାଶ୍ମୀର ଉପରେ ବି ଭାରତର ଅଧିକାର ଅଛି ।
ସେହି ଏକା ସମୟରେ କାଶ୍ମୀରବାସୀଙ୍କ ଉପରେ ଚାଲିଥିବା ଅକଥନୀୟ ସାମରିକ ନିର୍ଯାତନା ଏବଂ ସେମାନଙ୍କର ଗଣତାବିକ ଦାବି ପ୍ରତି ସଂସଦ ଅଣଦେଖା କରିଥିଲେ । ବ ର୍ମାନର ସରକାର ହେଉ ବା ଅତୀତର ସରକାରମାନେ; କେହି ବି ରାଜନୈତିକ ଆଲୋଚନା ମାଧ୍ୟମରେ କାଶ୍ମୀରର ରାଜନୈତିକ ସଙ୍କଟର ସମାଧାନ ପାଇଁ ବ୍ୟଗ୍ରତା ଦେଖାଇ ନାହାନ୍ତି ।
ସମ୍ବିଧାନ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଦତ ସ୍ୱାୟତତାକୁ ଖୋଳତାଡ଼ କରିବା ପରେ ଏବଂ ଏପରି କରିଛନ୍ତି ବୋଲି ୧୯୬୪ରେ ସଂସଦରେ ବାହାବା ନେବା ପରେ, କାଶ୍ମୀରର ସ୍ୱାୟତତା କିଛି ଅଛି ବିଶ୍ୱାସ କରିବା ଲୋକ କାଶ୍ମୀରରେ ଆଉ ନାହାନ୍ତି; ଏକଥା ବି କହିହେବ ଯେ, ଭାରତରେ ବି କେହି ଏକଥାକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ନାହିଁ ।
ଏମିତିକି ଭାରତ ସରକାର ରଖିଥିବା ଯୁକ୍ତିର ତାର୍କିକ ସୀମା ଭିତରେ ଏକଥା ବି ଦେଖି ହେଉଛି ଯେ ୧୯୯୮ରେ ଶତକଡ଼ା ୭୦ରୁ ୮୦ଭାଗ କାଶ୍ମୀରବାସୀ ନିର୍ବାଚନ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିବା ଦିନଠାରୁ କାଶ୍ମୀର ଉପତ୍ୟକାରେ ହେଉଥିବା ସଂସଦୀୟ ନିର୍ବାଚନଗୁଡ଼ିକରେ ଲୋକଙ୍କର ଆଗ୍ରହ କମି କମି ଯାଉଛି ।
ଏହି ସଂଖ୍ୟାଟି ଆଜି ଶତକଡ଼ା ୯୩ ଭାଗରେ ପହଂଚିଛି, ଯାହା ୨୦୧୪ରେ ଶତକଡ଼ା ୭୪ଭାଗ ଥିଲା । ଜଣାପଡ଼ୁଛି ଯେ ଭାରତୀୟ ଜନତା ପାର୍ଟି ନେତୃତ୍ୱରେ ଚାଲିଥିବା ସରକାର ଅମଳରେ ଭାରତ ପ୍ରତି ଆସ୍ଥାଥିବା କାଶ୍ମୀରବାସୀଙ୍କ ସଂଖ୍ୟାରେ ଦୃତ ହ୍ରାସ ଘଟିଚାଲିଛି ।
ନରେନ୍ଦ୍ର ମୋଦୀ ଭାରତରେ ଥିବା ଧର୍ମାନ୍ଧ ଓ ଅନ୍ଧ ରାଷ୍ଟ୍ରବାଦୀମାନଙ୍କୁ ମୋହିତ କରିବା ପାଇଁ ‘ଆତଙ୍କବାଦ ଅବା ପର୍ଯ୍ୟଟନ’ ଭଳି କିଛି ଶବ୍ଦ ଜାଲର ପ୍ରୟୋଗ କରିପାରନ୍ତି, କିନ୍ତୁ କାଶ୍ମୀରରେ ଏହାର କୌଣସି ପ୍ରଭାବ ରହିବ ନାହିଁ ।
ଦୁଃଖ ଲାଗେ ଯେତେବେଳେ ସରକାରଟି ନିଜ ରଚିତ ପ୍ରହେଳିକାକୁ ନିଜେ ବିଶ୍ୱାସ କରି ପ୍ରଚାର କରିବସେ ଯେ, କାଶ୍ମୀରରେ ଯାହା ସବୁ ଭୁଲ୍ ଘଟିଚାଲିଛି ସେଥିପାଇଁ ପାକିସ୍ଥାନ ଦାୟୀ ଏବଂ କାଶ୍ମୀରରେ ପର୍ଯ୍ୟଟନର ଚକ ଗଡ଼ି ଚାଲିଲେ ଓ ଯୁବକମାନଙ୍କୁ ନିଯୁକ୍ତି ମିଳିଲେ ସବୁ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ହୋଇଯିବ ।
ଏଭଳି ଏକ ଅବଧାରଣା ସରକାରଙ୍କ ସହ ଦୃଢ଼ ଭାବେ ରହିଆସିଥିବା ସ୧ାନଷ୍ପଦ ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ ପ୍ରଶ୍ନ କରି ଆସିଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଅଛନ୍ତି କ୍ୟାବିନେଟ୍ ମବୀଗଣ, ଭାରତୀୟ ସେନାଧ୍ୟକ୍ଷଗଣ ଓ ଜଣେ ଜାତୀୟ ସୁରକ୍ଷା ପରାମର୍ଶଦାତା ।
ସେମାନେ ସମଗ୍ର ଉଗ୍ରବାଦୀମାନଙ୍କର ଦେଶୀ ଚରିତ୍ର ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ଆକର୍ଷଣ କରିଛନ୍ତି ଏବଂ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟମୂଳକ ଭାବେ ରାଜନୈତିକ ଆପୋଷ ଆଲୋଚନା ଆରମ୍ଭ କରିବା ପାଇଁ ଯୁକ୍ତି ରଖିଥିଲେ । ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟବଶତଃ ଦିଲ୍ଲୀରେ ଥିବା ସରକାରଟି କାଶ୍ମୀର ନୀତିରେ ନିଜର ବିଜ୍ଞତାର ଅଭାବ ଦେଖାଇ ଆସିଛନ୍ତି ।
ନୀତି ଓ ମତାମତ ନିର୍ଦ୍ଧାରକମାନେ ଯେଉଁମାନେ ପାକିସ୍ଥାନର ପ୍ରତିନିଧିତ୍ୱ କରୁଛନ୍ତି ବୋଲି କାଶ୍ମୀରବାସୀଙ୍କୁ ଦ୍ୱାହି ଦିଅନ୍ତି ଏବଂ ‘ମୁସ୍ଲିମ ଅସ୍ମିତା’ ସେମାନେ ପ୍ରତିପାଦନ କରିବା ପାଇଁ ତତ୍ପର ରହୁଥିବା କଥାରେ ଭୁଲ୍ ଦେଖନ୍ତି, ଏକଥାଟିକୁ ଦେଖିବାରେ ବିଫଳ ହୋଇଥାନ୍ତି ଯେ ଭାରତୀୟ ରାଷ୍ଟ୍ର ନିର୍ଣ୍ଣାୟକ ଭାବେ ଭାରତରେ ମୁସଲମାନମାନଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଯାଉଛି ।
ନିକଟରେ ଜା୧ୁର ବାଣିଜ୍ୟ ଓ ଶିଳ୍ପ ସଂଘର ସଭାପତି ରାକେଶ ଗୁପ୍ତା ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଯେଉଁଭଳି ଡାକରା ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ, ‘ରୋହିଙ୍ଗା ଓ ବାଂଲାଦେଶୀ ମୁସଲମାନମାନଙ୍କୁ ଚିହ୍ନଟ କର ଓ ମାର’-ଏଭଳି ଏକ ବକ୍ତବ୍ୟକୁ ବିଚାରକୁ ନିଆଯାଉ ।
ଏଇଟା କେବଳ ଏକ ପୃଥକ ଘଟଣା ନୁହେଁ, ଦେଶର ଅଧିକାଂଶ ଭାଗରେ ଯେଉଁଭଳି ମୁସଲମାନବିରୋଧୀ ନଗ୍ନ ନାରାବାଜି ବଢ଼ିଚାଲିଛି ଏହି ଘଟଣାଟି ତା’ର ଏକ ପ୍ରତିଫଳନ ମାତ୍ର । ଏକଥା ମନେ ରଖିଥିବା ଉଚିତ ଯେ କାଶ୍ମୀରର ସଡ଼କମାନଙ୍କରେ ଏବେ ଯେଉଁ ମାନସିକ ସ୍ଥିତି ଦେଖାଯାଉଛି ସେଥିରେ ଭରି ରହିଛି କ୍ରୋଧ ଓ ଅବମାନନା ।
ଯେତେବେଳେ କି ଗୁଳି ଓ ରବର ଗୁଳିରେ କ୍ଷତ ସହୁଥିବା ଲୋକଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ପାହାଡ଼ ଆକାରରେ ଠୁଳ ହେଲାଣି, କାଶ୍ମୀର ଜନସଂଖ୍ୟାର ଗୋଟିଏ ବଡ଼ ଭାଗ ବିଶେଷକରି ଯୁବକମାନଙ୍କର ହୃଦ୍ବୋଧ ହେଲାଣି ଯେ, ଭାରତ ସରକାର କେବଳ ସଶସ୍ତ୍ର ବିରୋଧର ଭାଷା ହିଁ ବୁଝିପାରୁଛନ୍ତି ।
ମୁକାବିଲା ଚାଲିଥିବା ସ୍ଥାନରେ ଭାରି ସଂଖ୍ୟାରେ ଲୋକେ ଠୁଳ ହେବା, ପୁଣି ଯେତେବେଳେ କି କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନ ଚାଲିଛି, କେବଳ ବନ୍ଧୁକଧାରୀ ନିଜ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ସହାୟତା କରିବା ପାଇଁ ବା ବଂଚାଇବା ପାଇଁ, କାଶ୍ମୀରବାସୀଙ୍କ ଏଭଳି ଏକ ବିଶ୍ୱାସ ପ୍ରତି ଇଙ୍ଗିତ କରୁଛି ଯେ, ହିନ୍ଦୁ ସଂଖ୍ୟାଗରିଷ୍ଠଙ୍କ ନେତୃତ୍ୱର ଖୋଲାଖୋଲି ଚାଲିଥିବା ଭାରତ ସେମାନଙ୍କର ବଂଚିରହିବା ପାଇଁ ଏକ ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ସାଜିଛି ।
ପ୍ରଚାର ଚଳାଇ ଆସିଥିବା ଲୋକଙ୍କ ତତ୍ୱ ଯେ କେତୋଟି ଟଙ୍କା ପାଇଁ କାଶ୍ମୀର ଯୁବକ ବନ୍ଧୁକ ଧରୁଛନ୍ତି, ତାହା ଗ୍ରହଣଯୋଗ୍ୟ ଯୁକ୍ତି ନୁହେଁ । କେତୋଟି ଟଙ୍କା ପାଇଁ ଜଣେ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିବା ବା ସାରା ଜୀବନ ପଙ୍ଗୁ ହୋଇଯିବ! କାଶ୍ମୀର ଯୁବକଙ୍କ ପାଖରେ ନିଜର ଆଜାଦୀ ଦାବି ଉପସ୍ଥାପନ ପାଇଁ ଆଉ କୌଣସି ଉନ୍ମୁକ୍ତ କ୍ଷେତ୍ର ନାହିଁ ।
ଭାରତୀୟ ରାଷ୍ଟ୍ରପ୍ରତି ଲୋକଙ୍କର କ୍ରୋଧ ଏବଂ ମୋହଭଙ୍ଗ ହେବାର କାରଣଗୁଡ଼ିକ ଅତୀତର ଏହି କେତୋଟି ଘଟଣା ଦେଖିଲେ ଜଣାପଡ଼ିଯାଏ; ଜା୧ୁରେ ଗୋ-ରକ୍ଷକମାନଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ, ଗୋଟିଏ ଉପଦ୍ରୁତ ଅ ଳ ବୋଲି ଘୋଷଣା କରାଯାଇଥିବା ସାର୍ବଜନୀନ ସ୍ଥାନରେ ଖୋଲାଖୋଲି ଅସ୍ତ୍ର ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବା ପାଇଁ ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ସ୍ୱୟଂସେବକ ସଂଘକୁ ଅନୁମତି ଦେବା, ସେପ୍ଟେମ୍ବର ୨୦୧୪ର ପ୍ରଳୟଙ୍କାରୀ ବନ୍ୟା ପରେ କ୍ଷତିଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଥିବା ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଜାଣିଶୁଣି ରିଲିଫ ଓ ଥଇଥାନ ସେବା ଯୋଗାଇବାରେ ବିଳମ୍ବ କରିବା ଏବଂ ଜୁଲାଇ ୮, ୨୦୧୬ରେ ବୁରହାନ୍ ୱାନୀଙ୍କ ହତ୍ୟା ପରେ ସାଧାରଣ ନାଗରିକମାନେ ଯେଉଁଭଳି କ୍ଷତି ସହି ଆସିଛନ୍ତି ଇତ୍ୟାଦି ।
ସମୟ ଆସିଛି, ଭାରତୀୟମାନେ ବୁଝିବା ଦରକାର ଯେ କାଶ୍ମୀର ସମସ୍ୟାଟି ଆମ ଭିତରେ ଅଛି, ପାକିସ୍ଥାନରେ ନୁହେଁ ।
ଏକଥା ବି ବୁଝିବା ଦରକାର ଯେ, ଭାରତ ଏବଂ ଭାରତର ନାଗରିକ ସମାଜ ସହ କାଶ୍ମୀରବାସୀଙ୍କର ଗଭୀରଭାବେ ମୋହଭଙ୍ଗ ହେଇଥିବା ଭଳି ସରଳ ସତ୍ୟଟିକୁ ସ୍ୱୀକାର କରିବା ପାଇଁ ଆମେ ସାମୂହିକ ଭାବେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନୁହନ୍ତି ଏହା ହେଉଛି ସେମାନଙ୍କର ଆମପାଇଁ ବାର୍ତା ଯେଉଁ ଶତକଡ଼ା ୯୩ଭାଗ ଲୋକ ଶ୍ରୀନଗର ଉପନିର୍ବାଚନକୁ ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିଛନ୍ତି ।
April 15, 2017 VOL L II NO 15 (Clear Message from Kashmir)